Bojarowie litewscy to w XIV wieku wyższa warstwa ludności,która od XIV do XVI wieku została przekształcona w szlachtę.
Bojarzy (ze starobułgarskiego: болꙗринъ – boljarin)
Zbiorowa nazwa przedstawicieli klasy panującej w Rusi Kijowskiej, zajmującej drugą – po książętach – dominującą pozycję w rządzie.
Na terytoriach Wielkiego Księstwa Litewskiego[1] niższa warstwa szlachty sytuująca się poniżej kniaziów i panów. Po prawnym zrównaniu szlachty litewskiej i ruskiej na wzór Polski, na wschodnich terenach Rzeczypospolitej bojarami (bojarzynami) zaczęto nazywać wolnych chłopów. Bojarzy ubierali się w długie szaty i nosili prawie zawsze niegolone brody.
W średniowiecznej Bułgarii (do XIV wieku), Wołoszczyźnie, Mołdawii i później na Rusi – wyższa szlachta feudalna, magnaci, wielcy właściciele ziemscy.
W Księstwie Moskiewskim współuczestniczyli w rządzeniu państwem w ramach Dumy Bojarskiej. W Rosji tytuły bojarskie stosowano do czasów Piotra I Wielkiego, który je zniósł.
Bojarzy putni
Bojarzy putni – grupa społeczna zamieszkująca obszar Wielkiego Księstwa Litewskiego i I Rzeczypospolitej, wywodząca się ze szlachty, lecz z czasem ulegająca degradacji społecznej, stąd zaliczana bądź do szlachty, bądź do grupy wolnych chłopów.
Zamieszkiwali tereny pograniczne pomiędzy Koroną a Litwą, zajmując na Podlasiu wsie w pobliżu dawnych grodów. Głównym ich zajęciem była służba wojskowa . O ich niskim stanowisku społecznym świadczy fakt, że podlegali żydowskim arendarzom. Przełomowy w tym względzie był początek XVI w., kiedy służba jako wojskowych lub posłańców, została zastąpiona opodatkowaniem, co skutkowało upodabnianiem się do stanu chłopskiego[8]. Znani przede wszystkim na Podlasiu, byli też obecni na terenie Ukrainy.
Komentarze
Prześlij komentarz